Zij is een elegante Amerikaanse dame met een zonnige glimlach. Geboren in North Carolina, studeerde zij af aan het Oberlin Conservatory (Bachelor of Music Performance, Trombone) en Columbus State University (Master of Music Performance, Trombone). Haar carrière is bijna een reis om de wereld die de jonge artieste van China via Libanon, Italië en Bosnië naar Bulgarije voerde. Nou, tot op heden. Waar zal haar volgende carrièrestap zijn? Dat is nog steeds een mysterie. Catherine Schule speelde in het LaGrange Symphony Orchestra, Sarajevo Philharmonic en Cairo Symphony Orchestra. Sinds 2019 is ze tromboniste bij State Opera Stara Zagora Orchestra. Voor dit interview voor onze "Brass Stories" ontmoetten we elkaar op een ongebruikelijke plek: in de stad Chirpan op de openingsavond van het jaarlijkse Lavendel Festival... 

Welkom bij onze Brass verhalen, Cathy. Vertel ons eens hoe je avontuur met de trombone begon.
Toen ik 8 jaar oud was, kwam ik op de een of andere manier tot de beslissing dat ik trombone wilde spelen. In mijn land beginnen we pas op 10-jarige leeftijd met orkestinstrumenten, dus ik was naar mijn muzieklerares gegaan en vertelde haar dat ik toen trombone wilde gaan spelen. Natuurlijk was ze geschokt... Ik was een klein kind en het instrument was veel groter dan ik op die leeftijd was! Toen ik dit aan mijn moeder vertelde, kwamen we tot een overeenkomst. Als we twee jaar later een exacte datum zouden prikken en ik op dat moment hetzelfde gevoel zou hebben, zou ik trombone mogen spelen. Ik geloof dat ik op die dag de muziekwinkel in rende om mijn eerste trombone te kopen, en sindsdien ben ik nooit meer gestopt met spelen!

De muzikanten die de belangrijkste invloed op je carrière tot nu toe hebben gehad.
Natuurlijk, mijn conservatorium leraren. James DeSano aan Oberlin, Bradley Palmer aan CSU, en Terry Cravens in Los Angeles. Allemaal hebben ze me niet alleen geholpen als trombonist en muzikant, maar hebben ze me ook waardevolle lessen geleerd over de muziekindustrie en het leven zelf. Er zijn door de jaren heen ontelbare muzikanten geweest die me hebben beïnvloed en geïnspireerd. Ik heb ook het geluk gehad dat ik in de loop der jaren met geweldige trombonesecties heb gespeeld. Ze zijn allemaal als familie voor me geweest.

De componisten die je graag speelt, de muziek waar je graag naar luistert.
Om er een paar te noemen om te spelen: Tchaikovsky, Brahms, Verdi, Dvorak, Puccini, Mahler, Sibelius, Bernstein.... In mijn vrije tijd, luister ik veel naar jazz.

Vertel ons meer over je orkestervaring in het LaGrange Symphony Orchestra en het Sarajevo Philharmonic.
LaGrange was mijn eerste vaste baan als afgestudeerde student, en Sarajevo mijn eerste voltijdse baan na het conservatorium. Ik denk dat ik veel geleerd heb van deze orkesten. In het conservatorium speelde ik normaal gesproken niet steeds met dezelfde sectie of hetzelfde orkest, dus op die manier was het een interessante leerervaring. Er komt veel kijken bij het zijn van een goede orkestmusicus dat verder gaat dan het spelen van de noten, en ik denk dat het belangrijk is om dit soort mogelijkheden te hebben om te groeien.

Hoe heb je besloten om naar Caïro te gaan? Voor zover ik me herinner ontmoette ik in de Staatsopera van Stara Zagora in 2018 2 strijkers (ik weet niet meer viool of altviool) die me vertelden dat ook zij uit het Symfonieorkest van Caïro kwamen. Klinkt mij zo ongewoon in de oren als een combinatie van bestemmingen voor werk 🙂
Ach ja, erg aardige mensen. Eigenlijk zijn er een paar van ons vanuit Caïro hier terechtgekomen, waaronder mijn fluitisten collega en vriend die nu ook hier in Stara Zagora werkt. De muziekwereld is klein, en soms gebeurt het zo. Wat Caïro betreft, ik zat bijna aan het eind van een jaarcontract in Sarajevo toen ik van de auditie hoorde. Met wat geluk kwam ik daar terecht.

En hoe heb je besloten om bij het Staatsopera Stara Zagora Orkest te komen?
Eigenlijk had het strijkerspaar dat u noemde me verteld over de auditie, en het leek me een goede gelegenheid.

Wat is uw mening over Bulgarije en uw leven hier?
Ik heb echt genoten van mijn tijd hier. Natuurlijk waren twee van de drie jaren dat ik hier ben geweest in de periode van de covid, dus er was een zekere mate van onvoorspelbaarheid, maar dat is overal hetzelfde. Bulgarije is zo'n mooi land. Ik ben verliefd op de natuur: de meren, de bergen, de zee...    

In de klassieke filharmonische orkesten over de hele wereld zijn er nog maar heel weinig vrouwen in de blaasinstrumentengroepen. Het proces is begonnen, maar in zo'n trage beweging. We hebben het natuurlijk niet over fluiten, maar over klarinet en fagot, bijvoorbeeld, en koperblazers. Wat is uw mening daarover?
Ik denk dat je helemaal gelijk hebt als je zegt dat het een proces in slow motion is. Toen ik een kind was, was ik geïnteresseerd in dingen als wiskunde, wetenschap, voetbal, basketbal... dus in mijn andere activiteiten was ik over het algemeen vaker in de buurt van jongens. Dus het was heel normaal voor mij om omringd te zijn door mijn mannelijke leeftijdsgenoten. Maar ik denk dat ik nooit met een andere vrouwelijke trombonist heb gespeeld, of er ooit van gehoord of er een gezien had, totdat ik acht jaar na mijn studie naar het conservatorium ging. Zelfs in een stad die zo vooruitstrevend is, met bemoedigende leraren, denk ik dat toen ik 21 jaar geleden begon te studeren, het nog steeds niet als typisch werd beschouwd voor vrouwen om een instrument als trombone te bespelen. 

Ik ben blij te horen dat de laatste jaren steeds meer jonge studenten kiezen voor minder traditionele instrumenten. Er zijn organisaties geweest, zoals de International Women's Brass Conference, die naar mijn mening zo belangrijk zijn om jonge mensen op deze manier aan te moedigen. Veranderingen zoals deze liggen in onze jonge mensen en hoe wij kunnen helpen een pad voor hen te effenen. Ik hoop alleen dat degenen onder ons die nu deze posities bekleden, kunnen dienen om de toekomstige generaties aan te moedigen hun dromen na te jagen, ongeacht hun geslacht.

De dames die trombone spelen zijn nog steeds een exotisch accent - zeker hier op de Balkan. Eigenlijk was de enige herinnering die ik heb van het fantastische concert van Hugh Laurie in Sofia denk ik in 2014. Hij kwam met zijn Copper Bottom Band en een geweldige jazztromboniste - een heel mooie dame. Kun je je observaties over dit onderwerp vanuit Bosnië en Bulgarije delen?

Interessant genoeg heb ik tot nu toe met meer vrouwelijke trombonisten en koperblazers gespeeld in het Midden-Oosten dan op de Balkan. Maar de wereld verandert voortdurend, en ik kijk ernaar uit om te zien hoe meer mensen de muziekwereld binnenkomen en het instrument van hun innerlijke hart gaan bespelen, ongeacht hun geslacht.  

Waar zal het volgende orkest zijn waar je zou willen spelen?
We zullen zien! Ik heb met liefde in Europa gewoond, maar ik heb een zeer open geest wat dit betreft.

Heb je een speciale droom om een trombone stuk te spelen met een orkest dat je bewondert en waarschijnlijk een dirigent waar je graag mee zou willen werken?
Ik heb het geluk gehad om 2 van mijn 5 top "Wil ik spelen" in de afgelopen paar jaar gespeeld te hebben: Verdi's Otello en Messiaen's Turangalîla-Symphonie. Ik hoop ooit de kans te krijgen om Sibelius' 7^th Symphony, Mahlers 2^nd Symphony, en Respighi's Church Windows te spelen. Wat dirigenten betreft: er zijn zoveel geweldige mensen met wie ik graag zou willen werken, maar ik zou er nooit één durven noemen!

Omdat we hier zijn op het jaarlijkse lavendel festival in Chirpan aarzel ik niet om je te vragen hou je van lavendel, Cathy?
Natuurlijk!

Wat is je favoriete kleur?
Smaragdgroen.

Je favoriete seizoen?
Herfst... Ik hou van alles wat met pompoenen te maken heeft, sjaals, carnaval... vooral Tikvenik*!

Je favoriete film?
Eternal Sunshine of the Spotless Mind. 

Je favoriete boek?
Dat is zeker een moeilijke vraag. Ik weet niet of ik er één kan kiezen. Onlangs heb ik “De meester en Margarita” van Michail Boelgakov gelezen, geïnspireerd door de première van Stefan Dimitrov's vertolking van dit verhaal door ons ballet. Ik denk dat veel boeken op het moment van lezen mijn favoriet zijn, tot het hartzeer van het omslaan van de laatste bladzijde.

Dank u voor dit prachtige interview 
U ook hartelijk dank! Het was leuk u te ontmoeten en met u te spreken!

* Tikvenik (Тиквеник) is een zoete taart gemaakt van opgerold blader deeg, vergelijkbaar met strudel, gevuld met gezoete geraspte pompoenpulp en gebakken in een oven.

Het interview is beschikbaar in het Bulgaar en Engels

Het project BRASS STORIES wordt ondersteund door het 
Nationaal Fonds voor Cultuur van de Republiek Bulgarije